Ég og fordómarnir

Það hefur lengi verið markmið hjá mér að vera laus við fordóma. En það gengur illa. Til dæmis í vinnunni (ég gef upplýsingar um færð) þá er ég svo þröngsýn að mér finnst að hér á landi ætti að nota vetrardekk á veturna. En það finnst ekki öllum. Reyndar má segja að það myndi einfalda vinnu mína mikið ef allir keyrðu á sumardekkjum allan ársins hring. Hjá þeim sem það gera er nefnilega aðeins um að ræða tvennskonar ástand, annað hvort er fært eða ófært. Dæmi:

Ég: Vegagerðin góðan dag.

Kona: Er Hellisheiðin fær?

Ég: Jú jú, hún er vel fær, þar er hægviðri, gott frost og aðeins hálkublettir.

Konan: Guuuuð! Eru hálkublettir? Ég er ekki á jeppa! Heldurðu að rútan fari?

Ég: Ég geri fastlega ráð fyrir því, þetta eru prýðilegar aðstæður.

Konan: Jæja, ég skoða þetta kannski á morgun.

Ég er orðin býsna vön svona viðbrögðum og hef lært að bíta á jaxlinn þegar um er að ræða taugaveiklaðar konur. En nú kem ég að fordómunum - ég á helmingi erfiðara með að sætta mig við að karlmenn á besta aldri bregðist við á sama hátt. Annað dæmi:

Ég: Vegagerðin góðan dag.

Karlmaður: Er Hellisheiðin fær?

Ég: jú hún er bara fín, hæglætisveður og hálkublettir.

Maðurinn: Hvað segirðu, eru hálkublettir? …. Já, er það virkilegt … verður ekkert saltað? Ég er nú bara á smábíl – ég ætti kannski að bíða…

Samkvæmt þessu er eiginlega ófært ef nokkra hálku er að finna, jafnvel þótt hún sé mött og stöm í góðu frosti, búið að hálkuverja í beygjur og brekkur – og 80 % leiðarinnar sé auður vegur.

Brennuvargar hóta hefndaraðgerðum

Nýleg hrina íkveikjuárása á fyrirtæki í eigu bahá'ía í borginni Rafsanjan í Íran, virðist vera þáttur í aðgerðum til þess að spilla fyrir samskiptum bahá‘ía og Múslima í borginni.

Gerðar hafa verið yfir tíu árásir á verslanir frá 25. október 2010, og sendar hafa verið bréflegar hótanir til um tuttugu heimila og fyrirtækja í eigu bahá'ía til „meðlima hins afvegaleidda bahá‘í sértrúarsafnaðar“. Í bréfunum sem eru nafnlaus, er þess krafist að bahá'íar undirriti skuldbindingu um að þeir „láti vera að stofna til samskipta eða vináttu við Múslima“ og að „nýta sér eða ráða lærlinga sem eru Múslimar“. Bahá'íunum er einnig sagt að kenna ekki trúna, meðal annars á netinu. Ef bahá'íarnir verði við þessu megi þeir treysta því að ekki verði ráðist á þá eða eigur þeirra.

Diane Ala'i fulltrúi bahá'í alþjóðasamfélagins, segir að bahá'iarnir hafi haft samband við borgaryfirvöld og óskað eftir rannsókn á árásunum, en að ekkert hafi verið gert enn sem komið er.

Fréttina í fullri lengd (á ensku) má nálgast á vefslóð alþjóðlegu bahá'í fréttaþjónustunnar: Bahá'í World News Service:

http://news.bahai.org/story/805

Dúa á Bakka

Það eru bæði kostir og gallar við að vinna vaktavinnu. Gallinn þessa dagana er að vegna vinnunnar komst ég ekki til að fylgja gamalli nágrannakonu minni til grafar eins og mig langaði að gera.

 

Þegar maður elst upp í sveit eru „manns nánustu“ þeir sem búa næst manni, ekki síður en ættingjar í öðrum landshlutum. Dúa á Bakka var þannig frænkuígildi ef ég ber bernsku mína saman við nútímann.

 

Ein af sárafáum bernskuminningum mínum, þar sem ég skynjaði að eitthvað hræðilegt væri að eiga sér stað, var þegar mamma hljóp neðan úr gamla bæ upp á Tanna þar sem pabbi var að vinna í nýbyggingu, og hrópaði alla leiðina: „Daddi, það er kviknað í á Bakka! Daddi, það er að brenna á Bakka!“ Að heiman horfði ég á fólk hlaupa fram og til baka milli nýja hússins og gamla torfbæjarins. Ekki veit ég hversu miklu náðist að bjarga en enginn held ég að hafi slasast.

 

Það var enn farskóli í sveitinni þegar ég komst á skólaaldur. Átta ára fékk ég að fara tvær vikur fram að Reykjum í skóla. Í gamla bænum fannst pláss til að hýsa kennara og hóp nemenda, auk þess sem kennslan fór fram í tveim samliggjandi stofum og allur hópurinn var með fjölskyldunni í mat. Árið eftir var kennt á Bakka og þá fékk ég að fara í fjórar vikur, enda þurfti ég ekki að gista en gat skoppað þetta á milli. Þarna sá ég í fyrsta skipti gítar og heyrði framandleg orð um einhverja dúra í tónlist.

 

Löngu seinna eða veturinn eftir landspróf varð Bakki mér aftur fræðasetur. Dúa vissi að ég myndi ætla í menntaskóla árið eftir og bauð mér niður eftir til að horfa á kennsluþætti í þýsku sem voru vikulega á dagskrá Sjónvarpsins. Pabbi hafði tekið í sig að ekki yrði keypt sjónvarp á sitt heimili fyrr en það kæmi í lit. Boð Dúu kom sér því vel. Vitaskuld var alltaf boðið upp á hressingu, bakkelsi og fínerí eftir kennslutímann og eftir samtal við Dúu hafði heimsóknin orðið mér lærdómsrík í fleiru en þýsku. Þetta varð mér vikuleg dekurstund, frí frá hversdagsverkum og svolítil ný gátt að heiminum.

 

Dúa var afar lagleg kona, smávaxin, kvik í hreyfingum og hláturmild. Óljósa hugmynd hafði ég um að hún hefði menntast en það var sannarlega ekki algengt meðal sveitakvenna um miðja síðustu öld. Fyrirmyndir stúlkna voru fáar að því leyti til og hver og ein því þeim mun mikilvægari. Það var hins vegar nóg af fyrirmyndum um dugnað kvenna og vinnusemi. Einhverntíma voru grannkonurnar að bera saman bækur sínar um hvað þær þyrftu mikið að sofa. Mamma og að mig minnir Ósk á Reykjum sögðust vera hálf ónógar sjálfum sér ef þær næðu ekki sex tíma svefni. Dúa sagðist vel komast af með fjóra. Þegar ég seinna las það í mannkynssögu að Napóleon hefði ekki þurft nema fjögurra tíma svefn, varð mér ljóst að hann og Dúa hefðu átt það sameiginlegt að vera smávaxin stórmenni.